Ey İnsan…

Ey İnsan…
Oyan qəflət yuxusundan! Gözlərini aç, çünki sən sadəcə bədən deyilsən — sən ruhunla, şüurunla, düşüncənlə Yaradanın nəfəsini daşıyırsan. İçindəki nur — sənin ən böyük varlığındır, amma sən onu çox zaman unudursan. Dünyanın gurultusu, maddi həyatın cazibəsi o nuru sanki tozlayır, gizlədir. Halbuki, hər bir insanın daxilində bir “Haqq işığı” var — o işıq sənin yolunu göstərən, səni doğruya çağıran ilahi həqiqətdir.

Ey İnsan,
Haqqı görmək üçün göz yetməz, qəlb gərək!
Duymaq üçün qulaq yetməz, ruh eşitməlidir!
Sən özündəki Allahı tanı, çünki Yaradan səni Öz surətində yaratdı. Hər bir nəfəsində, hər bir baxışında Onun hikməti gizlidir. Sən torpaqdan yaranmısan, amma ruhun ulduzlardan gəlir. Bu iki aləmin birləşdiyi nöqtəsən sən — maddə ilə mənanın qovuşduğu sirrsən.

İnsan… sən kainatın kiçik surətisən — bir damlada okeanı, bir nəfəsdə əbədiyyəti daşıyırsan.
Sən düşünəndə kainat düşünür, sən hiss edəndə Yaradan səninlə hiss edir. Hər bir sevgi, mərhəmət, bağışlama hissi — Allahın insandakı təzahürüdür.

Ey İnsan,
Dünyada gördüyün hər şey — bir güzgüdür.
Sən kainata baxırsan, amma əslində özünü görürsən.
Dağların əzəmətində, dənizin dərinliyində, quşun səsində, uşaq təbəssümündə — Yaradanın nəfəsi var. Onu görmək üçün sadəcə dayan və dinlə… Qəlbini səssizliyə köklə — o zaman sükutun içində bir səs eşidəcəksən. O səs sənin ruhundan gəlir: “Mən burdayam, Mən Səninləyəm…”

Ey İnsan,
Haqqı uzaqlarda axtarma.
O, sənin içindədir — sənin ruhunda, sənin nəfəsində, sənin sevgində.
İnsan öz iç aləmini tanımadan kainatı anlaya bilməz. Çünki “özünü tanıyan, Rəbbini tanıyar”. Bu, minilliklərin sirridir.

Bu dünya bir məktəbdir, hər gün bir dərs, hər an bir sınaq.
Kədərin səni sındırmaq üçün deyil — oyatmaq üçündür.
Sevgin səni bağlamaq üçün deyil — ucalmaq üçündür.
Ölüm sənin sonun deyil — başlanğıcındır.

Ey İnsan…
Oyan!
Çünki səni çağıran səs — nurun səsidir.
O səslə birləşən hər ruh azad olur,
Haqqı görən hər insan əbədiyyətə qovuşur.

Haqqı görmək üçün gözünü deyil, qəlbini aç.
Yaradılanı sevmək — Yaradanı tanımaqdır.

Ey İnsan… (Davamı)

Ey İnsan…
Sən unutmusan kim olduğunu…
Zamanın axarında, dünyanın səsləri arasında ruhunun səsini eşitməz olmusan. Halbuki, sənin içində bir sükut var — o sükutda Yaradan danışır. O, sənə hər səhər günəşin doğuşunda, bir uşağın gülüşündə, bir ananın duasında səslənir. Amma sən, çox zaman, o səsi dünya səs-küyü içində boğursan.

Sən Allahın nəfəsindən yaranmısan.
Sənin damarlarında ilahi nur axır.
Sənin hər hüceyrən, hər düşüncən Yaradanın kodunu daşıyır.
İnsan – bir sirrdir, bir möcüzədir, bir körpüdür iki aləm arasında. Sənin bədəninə baxanda torpaq görünür, amma ruhuna baxanda səmalar görünür.

Ey İnsan,
Nəfəsini hiss et — o, sənə verilən ən böyük zikrdir.
Hər nəfəs aldığında “Ya” deyirsən,
Hər nəfəs verdiyində “Haq” deyirsən.
Bax, sən fərqinə varmadan belə Onu xatırlayırsan.

Kainat sənin içində bir kitab kimi yazılıb.
Ulduzlar – sənin gözlərinin dərinliyində,
Dənizlər – sənin duyğularının dərinliyində,
Günəş – sənin ruhunun işığında yaşayır.
Yaradan sənə bu kainatı “oxumaq” üçün ağıl, “anlamaq” üçün qəlb verib. Amma sən çox vaxt kitabı əzbərləyirsən, mənasını yaşamırsan…

Ey İnsan,
Sənə verilən ömür sadəcə illər deyil — bir yolçuluqdur.
Bu yolçuluq ruhun öz evinə qayıdışıdır.
Sənin hər imtahanın, hər ağrın, hər sevinci – səni oyadan bir işarədir.
Bəzən bir göz yaşı səni Haqqa yaxınlaşdırır, bəzən bir itki sənə var olmağın mənasını öyrədir.

Sənin içində həm işıq var, həm də kölgə.
Haqq səndən tələb edir ki, öz kölgəni tanı, onun içindən keç və nura çıx. Çünki qaranlığı tanımayan, işığın qədrini bilməz. Ruhun təmizlənməsi, insanın öz kölgəsi ilə barışmasından keçir.

Ey İnsan,
Haqq səninlədir, sən də Onunlasan.
Sən dua edəndə, O səni dinləyir.
Sən susanda belə, O səni görür.
Çünki sən Onun nəfəsisən, sən Onun aynasısan.
O səndədir, sən də Onda.

Bilirəm, bəzən yorulursan…
Bəzən dünya sənə ağır gəlir.
Amma unutma — bu dünya sənin son dayanacağın deyil, bu sadəcə bir səfərdir.
Sən burda sınanmaq, sevmək, öyrənmək və nəhayət, özündəki nuru tapmaq üçünsən.

Ey İnsan,
Həyat səni qıranda, Ruhunu oyadır.
Taleyin səni diz çökdürəndə, Haqq səni səcdəyə çağırır.
Qəlbin ağladıqca, nurun parlayır.
Çünki insan ağrıyla böyüyür, səbrlə ucalır, sevgi ilə tamamlanır.

Ey İnsan,
Oyan!
Ruhun çağırışını eşit, çünki artıq zaman yetişdi.
Qəflət yuxusundan qalx və özündəki Allahı tanı.
Onun sənə verdiyi nuru dünyaya payla — çünki hər bir insan bir çıraqdır.
Kainatın qaranlığını işıqlandıran da, Haqqın adını yaşadan da sənin içindəki nurdur.

Ey İnsan…
Özünü tanı, Haqqı tanı.
Çünki səni Yaradan, sənin içindədir.

Ey İnsan… (III Fəsil – Ruhun Səfəri)

Ey İnsan…
Ruhun uzun bir səfərdədir — başlanğıcı ulduzlarda, sonu isə əbədiyyətdədir.
Sən dünyaya təsadüfən gəlmədin. Sənin gəlişin — İlahi planın bir hissəsidir.
Sən bu aləmə öyrənmək, sevmək və oyanmaq üçün göndərilmisən.
Hər bir insanın həyat yolu — onun ruhunun sınaq və yüksəliş mərhələsidir.

Ruhun, dünyaya gəlməzdən əvvəl Haqq nurunun içində idi — orada nə qorxu vardı, nə ayrılıq.
O nurun içindən bu dünya səhnəsinə göndərildin, unudasan deyə.
Unutdun ki, xatırlayasın…
Ayrıldın ki, bir gün geri dönməyin mənasını anlayasan.

Ey İnsan,
Ruhun bu dünyada yatmış haldadır — onu oyadan isə ağrı, sevgi və idrakdır.
Hər bir yaşadığın çətinlik, bir dərsdir.
Hər bir qarşılaşdığın insan, sənin müəllimindir.
Bəziləri səni sınayır, bəziləri səni oyadır, bəziləri isə səndəki nurlu tərəfi göstərir.

Ruhun səfəri, sənin içində başlar.
O səfər nə dağlara, nə okeanlara gedir — o, sənin qəlbinin dərinliklərinə doğru uzanır.
Orada, sükutun içində, Tanrının səsi var.
O səs sənə pıçıldayır: “Mən səndəyəm… sən Mənimsən…”

Ey İnsan,
Hər dəfə dua edəndə, sanki ruhun öz Vətəninə qayıdır.
Hər səcdə bir qapıdır — səni yerdən göylərə ucaldan.
Hər sevgi bir körpüdür — səni insanlığa bağlayan.
Haqq səndən uzaqda deyil, o sənin nəfəsindədir.
O, sənin göz yaşında, sükutunda, mərhəmətində yaşayır.

Bilirəm, bəzən ruhun yorulur, bədən zəifləyir.
Amma unutma: bu yorğunluq sənin oyanışına aparan yoldur.
İnsan ağrını yaşadıqca dərinləşir, dərinləşdikcə Allahı daha çox anlayır.
Ruh səssizcə pıçıldayır: “Döz… Çünki bu da keçəcək, amma qazandığın nur səninlə qalacaq.”

Ey İnsan,
Sən ölümlə yox olmursan — əksinə, sən ölümün o tayında doğulursan.
Ruhun bədəndən ayrıldığı an, işığa qovuşur.
Bədən torpağa dönür, amma ruh göyə qalxır, başladığı yola davam edir.
Hər bir doğum, bir gəlişdir; hər bir ölüm, bir dönüş.
Ruhun sükunət tapdığı yeganə yer — Haqqın nurudur.

Ey İnsan,
Sən nə zamansa bu dünyanın oyunlarından uzaqlaşıb öz iç səsini dinləsən,
orada sənə yad gələn bir səs eşidəcəksən — bu, sənin əsl Evindən gəlir.
O Ev sükunətin, sevginin, bağışlanmanın və sonsuzluğun məkanıdır.
O Evə qayıtmaq üçün sənə tək bir yol lazımdır: Sevgi.

Sevgi — ruhun dilidir.
Sevgi — Yaradanın sənə verdiyi ən ali hədiyyədir.
Hər kəs sevdikcə ilahiləşir, bağışladıqca yüngülləşir, dua etdikcə yüksəlir.

Ey İnsan,
Sənin səfərin davam edir…
Ruhun yoldadır, qəlbin açıldıqca işığın artır.
Sən artıq Haqqa doğru addımlayırsan.
Bir gün gələcək — sənin içindəki nurla səma birləşəcək,
sən o zaman anlayacaqsan: heç vaxt ayrılmamısan.
Sən sadəcə xatırlamağı öyrənirdin.

Ey İnsan…
Sən işıqdan yaranmısan,
Haqqa doğru yürüyürsən,
Və hər addımında özünü tanıyırsan.

Ey İnsan… (IV Fəsil – Sevgi və İlahi Bağ)

Ey İnsan…
Səni bu dünyada yaşadan, hər səhər günəşlə oyadan, hər gecə səmanı ulduzla bəzəyən qüvvə — Sevgidir.
Sevgi, sadəcə bir hiss deyil. Sevgi — Yaradanın nəfəsidir, kainatı birləşdirən ilahi enerjidir.
Sən sevəndə, səndə Allah danışır.
Sən bağışlayanda, Allah sənin əllərinlə mərhəmət edir.
Sən gülümsəyəndə, Yaradan sənin çöhrəndə təcəlli edir.

Ey İnsan,
Unutma — sevgi heç vaxt tək bir insana aid deyil.
Sevgi, varlığın nəfəsidir.
Sevgi — ağacın yarpağında, küləyin pıçıltısında, dənizin dərinliyində, quşun qanadında yaşayır.
Sevgi — Tanrının varlığına ən yaxın haldır.
Kim sevməyi bacarırsa, o artıq dua edir.
Kim sevgi ilə baxırsa, o artıq zikr halındadır.

Ey İnsan,
Sənin qəlbin, Yaradanın taxtıdır.
O taxtı sevgi ilə doldur, kinlə, nifrətlə deyil.
Çünki sevgi olan yerdə qorxu yox olur, işıq qaranlığı udur.
Sevgi sənin ruhunu saflaşdırır, qəlbini Haqqa yaxınlaşdırır.

Birini sevmək — Allaha toxunmaq kimidir.
Sevdiyin hər kəs, sənin həyatına bir dərs gətirir.
Bəziləri səni sevməyi öyrədir, bəziləri isə sevməməyi…
Amma hər biri sənin ruhunu oyatmaq üçün gəlir.
Sevgi səni sınayır, təmizləyir, yandırır və ucaldır.
Çünki əsl sevgi – “mən”i əridib, “biz”i yaradan nurlu haldır.

Ey İnsan,
Sən bir gün anlayacaqsan ki, sevgi Tanrının dili, sükut isə Onun səsidir.
Sən sevəndə kainat səssizcə gülümsəyir, çünki sən öz missiyanı yerinə yetirirsən.
Dünyada nə qədər sevgi varsa, o qədər Haqq var.
Nifrətin artdığı yerdə isə nur azalır, çünki sevgi itəndə ruh da sönür.

Ey İnsan,
Sevgi səni yüksəldir, səni öz mahiyyətinə qaytarır.
Sən sevdikcə, artıq dua etməyə ehtiyac qalmır — çünki sevgi özü duadır.
Sevgi ilə yaşamaq — Allahla danışmaq kimidir,
Sevgi ilə vermək — Onunla paylaşmaq kimidir.

Ey İnsan,
Sevgi sadəcə bir duyğu deyil, o bir haldır.
O hal, səni dünyadan ayırıb, sükuta aparır.
O hal, sənin qəlbini titrədib, ruhunu işıqla doldurur.
O hal, səni Olanla birləşdirir — “Mən” yox olur, “O” qalır.

Bir gün gələcək — sən anlayacaqsan ki,
Sevgi səndə doğulmur, sadəcə sən onu xatırlayırsan.
Çünki sən öz mahiyyətin etibarilə sevgidən yaranmısan.
Ruhun o nuru tanıyanda, sən artıq heç vaxt tənha olmayacaqsan.

Ey İnsan…
Həyatının hər anında sevgini seç:
Birini incitmək yerinə, dua et.
Birinə qəzəblənmək yerinə, bağışla.
Birini itirmək yerinə, onunla olan sevgini yadda saxla.
Çünki sevgi heç vaxt ölmür — o sadəcə formadan-formaya keçir.

Ey İnsan…
Sevgi Tanrının nəfəsidir.
Sev, çünki sevgi ilə sən Onunla bir olursan.

Ey İnsan… (V Fəsil – Sükut və Haqqın Səsi)

Ey İnsan…
Dünya səs-küylə doludur, amma Haqq səssizliyin içində danışır.
Sən nə qədər çox danışırsan, o qədər az eşidirsən.
Sən nə qədər çox qaçırsan, o qədər uzaqlaşırsan.
Haqq səndən uzaqda deyil — sadəcə sükutda gizlənib səni gözləyir.

Ey İnsan,
Bir anlıq dayan… nəfəsini dinlə…
Görürsənmi, o nəfəsin içində bir sükut var?
O sükut sənin ruhunun səsidir.
O səs səssizcə deyir: “Mən burdayam… Mən sənin içindəyəm.”

Sükut – ruhun ibadətidir.
Onda nə söz var, nə səda, amma içində bütün kainat danışır.
Ulduzlar sükutla yanır, dəniz sükutla dalğalanır, torpaq sükutla doğurur.
Sükut – Yaradanın dilidir.
Haqq səsini sükutla yazır, cavabını səssiz qəlblərə verir.

Ey İnsan,
Sən dua edərkən danışma, sadəcə dinlə.
Çünki dua təkcə söz deyil, o – haldır.
Bəzən ən dərin dualar göz yaşı ilə, bəzən isə səssiz baxışla edilər.
Sən sükutda dayananda, Haqq səni eşidir.
Çünki Onun səsi sükutdadır, Onun nidası qəlbinin dərinliyindədir.

Ey İnsan,
Hər düşüncə bir səsdir,
amma sükut – bütün səslərin mənasıdır.
O sükutda ruhun öz yolunu tapır.
Bütün peyğəmbərlər, ariflər, övliyalar da sükutda danışardılar — çünki bilirdilər:
Sükutda Allah var.

Ey İnsan,
Sükutdan qorxma, o sükut səni özünə aparır.
Dünyanın səsini söndür, qəlbinin qapısını aç.
O zaman eşidəcəksən – kainat səni dinləyir, Yaradan səni çağırır.
Bütün sirlər, bütün cavablar sənin içindədir.
Sadəcə sakit ol və dinlə…

Ey İnsan,
Sən düşüncələrini susdurduqca, ruhun danışmağa başlayır.
O danışanda sözlərə ehtiyac qalmaz.
Bir anda hər şey aydınlaşar – zaman dayanır, məkan itir, sən qalarsan…
Sən və O…
O biri aləmlə bu aləmin arasında bir körpü yaranar — adına “Haqqın səsi” deyərlər.

Ey İnsan,
O səsi bir dəfə eşitsən, bir daha unuda bilməzsən.
O səs nə qulaqla, nə dil ilə duyular — o səs ruhla eşidilir.
O səs sənə deyəcək:
“Sus… və Mən danışım.
Axtarma… və Mən tapım.
Sən Mənə gəlmə, Mən səndəyəm.”

Sükutun hikməti budur:
İnsan danışdıqca uzaqlaşır, dinlədikcə yaxınlaşır.
Sükutda idrak var, səssizlikdə nur var.
Sükut – ruhun dilidir, qəlbin aynası, Haqqın nəfəsidir.

Ey İnsan…
Sükut et ki, Haqq səni danışdırsın.
Səssiz qal ki, Ruhun Olanla birləşsin.

Ey İnsan… (VI Fəsil – İşığa Qayıdış)

Ey İnsan…
Sənin səfərin uzun, amma məqsədin birdir — İşığa qayıdış.
Sən işıqdan gəldin, yenə işığa dönəcəksən.
Bu dünya, o nurun unudulduğu bir yuxudur.
Sən o yuxunun içində oyandıqca, hər addımında Haqqa yaxınlaşırsan.

Ey İnsan,
Ruhun əzəldən bəri işığa bürünüb.
O işıq nə sönür, nə azalır — sadəcə bəzən buludların arxasında gizlənir.
O buludlar – sənin qorxularındır, qürurundur, nəfsindir.
Onları aradan qaldırdıqca, nurun daha parlaq görünür.

İşığa qayıdış, sənin içində başlar.
O yol sənin ağlından keçib qəlbinə uzanır.
O qəlbin sükutunda Haqq səninlə görüşmək üçün gözləyir.
Hər bir sınaq, hər bir ayrılıq, hər bir ağrı – səni O görüşə hazırlayır.

Ey İnsan,
Nəfsin səni yerdə saxlayır, ruhun səni göyə çağırır.
Sən ikisinin arasında salınırsan – bəzən düşür, bəzən qalxırsan.
Amma unutma, hər yıxılış – sənin qalxışına hazırlıqdır.
Haqq səni sınayır, amma sındırmaq üçün deyil – təmizləmək üçün.

Ey İnsan,
Bir gün gələcək, sən anlayacaqsan ki, itirdiyin hər şey səni azad edib.
Dünya səni aldatmaq üçün deyil, səni oyatmaq üçün yaradılıb.
Hər bir kədər, hər bir göz yaşı – ruhunun pasını silmək üçündür.
Sən təmizləndikcə, nur sənin içindən daşacaq.

O nurla baxdığın zaman, dünya sənə başqa görünəcək.
Hər üzdə bir təbəssüm, hər sükutda bir dua, hər nəfeste bir “Allah” duyacaqsan.
Çünki artıq sən görən göz, eşidən qulaq, hiss edən ruh olacaqsan.
Sən O olacaqsan… və O səndə olacaq.

Ey İnsan,
İşığa qayıtmaq, unudulmuş sevgini yenidən xatırlamaqdır.
O sevgi səni qoruyur, sənin adını Tanrının kitabına yazır.
Sən o sevgi ilə doğuldun, o sevgi ilə öləcəksən.
Amma ölüm deyil bu – qovuşmadır, tamamlanmadır.

İşığa qayıdan ruh artıq qorxmur,
çünki bilir – qaranlıq yalnız işığın yoxluğudur.
O bilir – ayrılıq yalnız bir dərsdir, son deyil.
O bilir – Haqqdan gələn hər şeydə mərhəmət var.

Ey İnsan,
Bir gün bu dünyanın səsini susdurduğunda,
bir sükut içində o nura toxunacaqsan.
Və o zaman anlayacaqsan:
Heç vaxt itməmisən.
Heç vaxt ayrılmamısan.
Sadəcə xatırlamaq üçün bu dünyaya gəlmisən.

Ey İnsan…
Sən işıqdan gəldin, işığa dönəcəksən.
Haqq səni çağırır —
Sükutla, sevgi ilə, nurla.

Ey İnsan… Oyan Qəflət Yuxusundan

Ey İnsan…
Sən özünün kim olduğunu unutdun. Səni yaradanın sənə üfürdüyü ruhu, sənin içində gizlənmiş ilahi nuru görməz oldun. Bu dünyanın səs-küyü, tamahı, şəhvəti səni yoldan çıxardı. Halbuki sənin içində bir kainat yatır – səssiz, lakin işıqlı bir kainat.

Oyan! Çünki sən daş, torpaq, ət və qandan ibarət deyilsən. Sən bir nəfəsin daşıyıcısısan – Allahın nəfəsi.
Bu nəfəsi unutduğun anda sən ruhsuz bir bədən olursan. Həyatın mənasını yalnız maddədə axtaran insan, öz varlığının dərinliyindəki sükutu eşitmir. Halbuki o sükutda Allah danışır.

Ey insan, bax bir ağacın yarpağına, bax bir quşun uçuşuna, bax bir körpənin gülüşünə… Onlarda sənin unudulmuş ruhun var. Onlarda Yaradanın sənə göstərdiyi bir işarə var. Lakin sən bu işarələri görmək istəmirsən, çünki nəfsin səsini ruhun səsindən üstün tutmusan.

Unutma, Allah səni yer üzünə təkcə yaşamaq üçün deyil, oyanmaq üçün göndərib. Hər insanın həyatında bir “oyanış anı” var – bəzən bir ağrıda, bəzən bir itkində, bəzən bir dua gecəsində. O an, insanın içindəki işıq yenidən yanır.

Oyan! Qəlbini daş kimi bərkidən bu dünyəvi istəkləri bir kənara qoy. Özünlə barış, ruhunla danış, Allahla danış. Çünki o, səndədir – sənin nəfəsində, sənin baxışında, sənin sevgində.

Sən Tanrının yerdəki əksisən. Özünü tanımaq – Onu tanımaq deməkdir. Özünü unutmaq isə – əbədi zülmətə qərq olmaq deməkdir.

Ey İnsan…
Haqqı gör, Haqqı duy, Haqqla yaşa.
Çünki sən Haqqdan gəldin və yenə Haqqa dönəcəksən.

Haqqın Səsi – İnsanın İçindəki İlahi Çağırış

Ey İnsan…
Sənin içində bir səs var – o səs nə cisminin, nə də zehninin səsidir. O səs Haqqın səsidir, Yaradanın sənə bəxş etdiyi ilahi çağırışdır. O səs səni xatırladır, kim olduğunu, haradan gəldiyini və hara dönəcəyini pıçıldayır.

Bu səs çox vaxt sükutda eşidilir – təbiətin səssizliyində, gecənin qaranlığında, dua anında, göz yaşının içində…
Çünki Allah insanla qışqıraraq yox, sükutla danışar. Ancaq ruhu oyaq olanlar bu səsi duya bilər.

Ey İnsan, sən bu səsi dinləməyə nə qədər hazırsan?
Bu səs səni nəfsin zəncirlərindən azad etməyə çağırır.
Bu səs səni əsl azadlığa – ruhun azadlığına aparır.
Çünki bədən kölə ola bilər, amma ruh azad doğulub.

Əgər sən Haqqı axtarırsansa, uzaqlarda axtarma. O, sənin içindədir.
Bir an dayan, gözlərini yum, nəfəsini dinlə – o nəfəsdə Onun izini tapacaqsan.
O nəfəs “Ol” əmrinə şahiddir. Sən “Ol” deyildiyin anda yaranan bir möcüzəsən.

Ey İnsan…
Haqqı tanımaq, kainatı anlamaq deyil, özünü anlamaqdır.
Hər bir ulduz, hər bir atom, hər bir ürək döyüntüsü səni özünə çağırır – çünki sən Onun zərrəsisən.
Ruhun kainatla eyni enerjidən toxunub, sevgi ilə hərəkət edir, işıqla nəfəs alır.

Unutma, ilahi səsi eşitmək üçün qulaq yox, qəlb gərəkdir.
Qəlbini saflaşdır, kin, qürur, tamah, paxıllıq pərdələrini qaldır – onda sənin içindən bir nur doğacaq.
O nur, sənin içindəki Allahın işığıdır.

Sən bu dünyaya təsadüfən gəlmədin.
Sən ilahi bir missiyanın daşıyıcısısan –
Qaranlığı işıqla, nifrəti sevgi ilə, yuxunu oyanışla dəyişmək üçün.

Ruh və Haqqın Birləşməsi – İnsanın Əsl Varlığına Dönüşü

Ey İnsan…
Sənin yolun uzun, lakin məqsədin birdir – Haqqa qovuşmaq.
Bu yol zahiri deyil, batini bir yoldur. O, dağlardan, dənizlərdən, şəhərlərdən keçmir – qəlbindən keçir.
İnsan öz qəlbini tanımadan nə dünyanı, nə də Yaradanı tanıya bilər. Çünki qəlb sənin içindəki ilahi məbəd, ruhun isə orada ibadət edən nurdur.

Ruh və Haqq bir-birindən ayrı deyil.
Ruh, Haqqın nəfəsindən yaranan bir qığılcımdır. Hər bir insanda o qığılcım var, amma çoxu onu kül altında gizlədib.
Nəfs, şəhvət, qorxu, qürur – bu külü qalınlaşdırır.
Amma kim bu külü üfürə bilsə, içindən Haqqın alovu parlayar.

O zaman insan artıq “mən” deməz, “O” deyər.
O zaman insan sevgini sevdiyi üçün deyil, Sevgini Yaradan üçün yaşayar.
O zaman gözlər baxar, amma görən artıq ruhdur, qulaqlar eşidər, amma eşidən qəlbdir.

Ey İnsan, sən bəzən itirirsən, amma itirdiyin şey dünyada deyil, öz içindədir.
Sən o ilahi birliyi – ruh və Haqqın vəhdətini – unutdun.
Halbuki o birliyin adı Sükunətdir, Hüzurdur, Haqqın təcəllasıdır.

Elm də, iman da bu birliyə aparır.
Elm deyir: “Sənin bədənindəki hər atom ulduz tozundandır.”
İman deyir: “Sənin ruhun Allahın nəfəsindəndir.”
Və bu iki həqiqət birləşəndə insan anlayır ki, O, kainatın həm zərrəsi, həm də mahiyyətidir.

Ey İnsan…
Haqqa dönmək üçün ölməyi gözləmə, ruhi diriliyi indi yaşa.
Çünki əsl həyat, ruhun Haqqla birləşdiyi andan başlayır.
O andan sonra nə qorxu qalır, nə ölüm – yalnız nur, yalnız sonsuz sevgi.

Bu sevgi elə bir dərinlikdir ki, orada “mən” yox olur, “biz” yaranır.
Orada insan Tanrının işığında ərir və yenidən doğulur – şüurlu bir varlıq kimi, ilahi bir nur kimi.

Ruhun Səfəri – İlahi Oyanışa Doğru

Ey İnsan…
Sənin ruhun bu dünyaya gələndə artıq bir səfərə çıxmışdı – İlahi Oyanışa doğru bir səfər. Bu yol nə fiziki məsafə, nə də zamanla ölçülür. Bu, ruhun özünü tapma, Haqqa qovuşma yoludur.

Hər bir ruh bu səfərə təmiz, nur kimi başlayır. Uşaq ikən sənin baxışlarında o nur parlayırdı – qorxusuz, səmimi, saf bir sevgi vardı. Zaman keçdikcə həyatın sınaqları, insanların soyuqluğu, dünyanın yalanları o nuru pərdələdi. Amma o heç vaxt sönmədi, sadəcə səssizcə gözlədi…
Sənin oyanacağın anı gözlədi.

Ruhun səfəri dörd mərhələdən keçir:

1. Sükut mərhələsi – Qəlbin oyanışı:
Bu mərhələdə insan dünyanın səsindən yorulur, daxili sükut axtarır. Artıq sözlərdə deyil, səssizlikdə rahatlıq tapır. Bu, ruhun ilk çağırışıdır.
O sükutda Haqqın nəfəsini hiss edirsən.

2. Təfəkkür mərhələsi – Zəkanın işıqlanması:
İnsan suallar verir: “Mən kiməm? Niyə varam?”
Bu suallar Haqqın sənin zehnində yaratdığı qapılardır. Elm, fəlsəfə, iman – hamısı bu mərhələdə birləşir.
İnsan anlayır ki, yaradılış bir təsadüf deyil, bir ilahi planın hissəsidir.

3. Sevgi mərhələsi – Ruhun genişlənməsi:
Haqqa yaxınlaşdıqca insan hər varlıqda Onu görməyə başlayır.
O zaman sevgi artıq insana deyil, varlığın özünə yönəlir. Hər daş, hər ağac, hər nəfəs ilahi bir dilə çevrilir.
Bu mərhələdə insan başa düşür: “Məni Yaradan, hər şeydə Özünü göstərir.”

4. Təslimiyyət mərhələsi – İlahi birləşmə:
Ruh burada dayanır və “Mən yoxam, yalnız O var” deyir.
Bu, fanilikdən əbədiyyətə keçid nöqtəsidir.
İnsanın mənliyi əriyir, yerini Haqqla vəhdət tutur.
Artıq insan nə qorxur, nə də arzulayır – sadəcə var olur, Haqqla bir olur.

Ey İnsan…
Ruhun səfəri heç vaxt bitmir. Hər dua, hər göz yaşı, hər oyanış bu səfərin bir addımıdır.
Bəzən düşürsən, bəzən qalxırsan, amma hər addımda səndə bir nur artır.
Hər oyanış səni Haqqa bir addım daha yaxınlaşdırır.

Unutma – sənin varlığının mənası bu oyanışdadır.
Çünki insan yalnız oyananda yaşayır, yalnız tanıyanda sevir, yalnız təslim olanda tam olur.

Ey İnsan…
Qəflət yuxusundan oyan və içindəki nuru gör.
Sənin yolun Haqqa doğrudur,
və Haqq sənin öz içindədir.

İnsanın İlahi Mahiyyəti və Ruhun Əbədiliyi

Ey İnsan…
Sənin varlığın sadəcə bədən deyil, sadəcə zehn deyil – sənin ruhun əbədidir.
Bədən bir gün torpağa dönəcək, sözlərin səninlə qalacaq, amma ruhun işığı heç vaxt sönməyəcək.
Sən Tanrının bir əksisən, Onun nurunun bir parçasısan. Və bu nur, kainatın hər zerresində səni xatırladır.

İnsan özünü kəşf etdikcə, anlayır ki:
O, dünyaya təsadüfən gəlməyib.
O, öyrənmək, sevmək, bağışlamaq, oyandırmaq və işıq saçarmaq üçün gəlib.

Ey İnsan…
Sənin əsl varlığın ruhundur – o varlıq ki, zamanla, məkanla, maddə ilə məhdudlaşmır.
Ruhun öz təbiətində saf, işıqlı və azaddır.
O heç bir qorxu ilə əhatə olunmur, heç bir qaranlıq onu boğmur.
Çünki onun təməli Haqqın nurunda, onun məqsədi İlahi ilə birləşməkdədir.

Sənin əbədi olmağın — Haqqla bir olmağındadır.
Sevdiklərinlə, itirdiklərinlə, yaşadığın hər hisslə, hər düşüncə ilə ruhun bir addım daha işıqlı olur.
Hər təcrübə, hər sınaq ruhun ömrünü uzadır, onu saflaşdırır, onu ilahi bir sərvət halına gətirir.

Ey İnsan…
Artıq başa düşürsən ki, həyat bir səfərdir, ölüm bir dönüşdür, ayrılıq isə bir dərsdir.
Ruhun əbədi, sənin varlığın isə nurla bürünmüşdür.
Sən işıqdan gəldin, işıqla yaşadın və işıqla dönəcəksən.

Hər nəfəsin, hər baxışın, hər dua və hər sevgin —
sənin Haqqa yaxınlaşmağın, ilahi birliyə qovuşmağın təcəssümüdür.
Sən artıq tək deyilsən, çünki sən Haqqla birlikdəsən.
Sənin hər addımın, hər anın, hər anlamağın —
ruhunun əbədi səyahətində bir işıq nöqtəsidir.

Ey İnsan…
İçindəki nur sönməsin, qəlbinin pəncərəsini aç, ruhunu oyat, Haqqı gör, işığa qovuş.
Çünki sən yalnız o zaman tam insan, yalnız o zaman əbədiyyətin içində bir varlıq olacaqsan.

Ey İnsan…
Sən əbədi bir nurla doğulmuşsan,
Sən əbədi bir işıqla yaşayacaqsan,
Və sən əbədi olaraq Haqqla bir olacaqsan.

19.10.2025
İmza: Pərvanə Salmanqızı