Adilə Nəzərdən bir şeir
SƏN NECƏSƏN
Neçə ulduz dəstəsi keçibdi ayrılıqdan,
Neçə səhərlərimiz açılıbdı “salam”sız.
Dostlar dostluqdan “itib”, doğmalar doğmalıqdan,
Həyatın rəngi qaçıb, günlər keçir anlamsız.
Sovrulub xəyalımda canlandırdığım nə var,
Yaşıl-yaşıl ümidlər birdən xəzələ batıb.
Üzərimə uçubdu qapı, pəncərə, divar,
Güzgülərdən qaçandan sənə həsrətim artıb…
Unudacağam, -deyib, yaddaşıma daş atdım,
Ləkəli görün deyə, şüşələri silmədim.
Necə oldusa elə hər gün “biz”i yaşatdım,
Unutmaq istəmədim, ya unuda bilmədim?!
Gözlərim yelkən açdı qeyri-müəyyənliyə,
Düşündüm, qəlbim yükü kaş ki, götürməsəydi.
Mən də gəlib çıxmazdım bu cavabsız tənliyə,
O vaxt, orda sevginin bəxti gətirməsəydi…
Səni də qınamıram, qılınc adlı qısqanclıq
Yeri gəldi-gəlmədi ürək paralayırmış.
İtirmək qorxusu da deyirlər buna, ancaq
Qorxular məhəbbəti ağır yaralayırmış.
..Sən də qapıldınmı heç həsrət adlı sellərə,
Səs-səmirin duyulmur, ey çağlayan dənizim.
Baxıb ağladınmı heç danışan şəkillərə,
Mən heç yaxşı deyiləm, sən necəsən, əzizim?
Müəllif: ADİLƏ NƏZƏR
Azərbaycan Respublikasının Təhsil İnstitutunun aparıcı elmi işçisi,
filologiya üzrə fəlsəfə doktoru