Rüfət Alanqu yazır

SON GÖYƏRÇİN

Hava buz kimi soyuq idi. Xocalının üzərinə qara bir kabus kimi çökən qış gecəsi hər şeyə sirayət etmişdi – qırılmış qapılar, divarlara çırpılmış uşaq oyuncaqları, qanlı qarın üstündə qalmış ayaq izləri… Səmanın altındakı bu kiçik şəhərdə sükut ölümcül idi.

Aysu anasının əlindən bərk-bərk tutmuşdu. Beş yaşlı qızcığazın gözləri qorxudan bərəlmişdi, dodaqları titrəyirdi. Onlar digər kənd sakinləri ilə birlikdə meşəyə tərəf qaçırdılar. Arxadan güllə səsləri, qışqırıq və iniltilər gəlirdi. Atası səhər tezdən onları çıxarmağa çalışmışdı, amma geri dönməmişdi.

Meşənin qaranlığında addımlarını eşidəndə, anası Aysunu ağacın arxasına sıxıb qucaqladı. Qadının ürəyi vahimədən çırpınırdı. “Qorxma, qızım” – pıçıldadı, amma səsi titrəyirdi. Sonra birdən bir atəş açıldı. Aysu anasının isti bədəninin yavaş-yavaş soyuduğunu hiss etdi…

Qızcığazın əlləri donmuş qarın içinə batdı. O, gözlərini yumdu, sanki hər şeyi unutmaq istəyirdi. Səssizcə orada qaldı… Səhər açılanda qarın üstündə qan ləkələri, silah səslərinin izləri və… Aysunun yanında bir göyərçin vardı. Qanadları qarla örtülmüş, amma hələ də nəfəs alırdı.

Aysu onu əlinə götürdü, isti nəfəsi ilə isinməyə çalışdı. Onun balaca dünyasında indi iki şey vardı: ölüm və bu kiçik, yaralı quş. Göyərçin ona atasının sözlərini xatırlatdı: “Göyərçin azadlığın simvoludur, qızım. Bizim də azadlığımız bir gün qanad açacaq.”

O gün Xocalıda çox şeylər itdi. Analar, atalar, övladlar… Amma bir şey sağ qaldı – azadlıq arzusu. Və illər sonra Aysu yenidən doğma torpağına qayıdanda, göyərçinlərin Xocalı səmasında qanad çaldığını gördü. Onların arasında bəlkə də o gün xilas etdiyi son göyərçin də vardı…

O, gözlərini yumub pıçıldadı:
“Biz buradayıq, ana…”