Günəş işığınla isit qəlbləri, huzuru sevgini yer üzünə sən ələ…

İnsanlığın minillik yolçuluğunda günəş hər zaman həm istiliyin, həm də yenilənmənin rəmzi olub. Qədim türklər Göy Tanrıya üz tutarkən günəşi həyatın nəfəsi saymış, onu yalnız bir səma cismi kimi deyil, həm də aləmin nizamını qoruyan ilahi bir nur kimi qavramışdılar. Tarixin səhifələrindən boylanan bu inanc bir həqiqəti daim xatırladır: İşıq varsa, həyat var; sevgi varsa, bütöv bir dünya dirçəlib nəfəs alır.

İnsanların taleyi də səmanın dövranı kimidir. Bəzən qaranlıq çökər, bəzən duman hər şeyi örtər, bəzən yolunu itirənlər çoxalar. Amma hər zülmətin arxasında Günəşin doğacağı an gizlidir. Bu, sanki Tanrının aləmə yazdığı dəyişməz qanundur: nə qədər ağır olursa-olsun, hər fəsilin sonunda yenidən bahar gəlir.

Zaman içində xalqlar yüksələr, imperiyalar qurular, sonra da külə dönüb tarixin tozlu səhifələrinə qarışar. Amma bəşəriyyəti irəli aparan həmişə eyni qüvvə olur – insanın içində sönməyən işıq. Bu işıq bəzən bir ananın dualarında, bəzən bir alimin kəşfində, bəzən bir şairin sözündə, bəzən bir əsgərin torpağa bağlı andında görünür. Dünyanın bütün möhtəşəm dəyişiklikləri, əslində, qəlbin dərinliyində gizlənmiş o işığın cəsarətlə üzə çıxmasından başlayır.

Bu gün də insanlıq yeni sınaqlar, yeni dövrlər yaşayır. Sürətlə dəyişən dünya bəzən insanın ruhunu yorur, bəzən sükutun hüzuruna ehtiyac yaradır. Elə bu səbəbdən hər kəs içindən keçən qaranlıqlara öz Günəşini aparmalıdır. Çünki insanın daxilindəki işıq başqasının yolunu da nurlandırır — bir söz, bir baxış, bir xeyirxahlıq bəzən bütün kainatda dalğa-dalğa yayılıb birinə ümid, birinə güc, birinə sevgi olur.

Günəş işığınla isit qəlbləri — bu, yalnız bir dua deyil, həm də bir çağırışdır:
İnsan özündəki nuru oyatsın, onu gizlətməsin, paylaşsın.
Huzuru sevgini yer üzünə sən ələ — bu isə bəşər övladının ən qədim arzusudur: torpaqda sülh, insanın içində sevgi olsun; dünya savaşların deyil, mərhəmətin nəfəsi ilə yaşasın.

Tarixin dərin yaddaşı bizə öyrədir ki, nuru yayanların izi əsrlərlə silinmir. Qaranlığı artıranlar unudulur, amma bircə ürəyi isidənlər, bircə insanı xilas edənlər, bircə ruhu oyadanlar zamanın o biri üzünə — əbədiyyətə yazılır.

Elə buna görə də dünya dönüb dolandıqca, küləklər min dəfə istiqamətini dəyişdikcə insan yenə Günəşə baxacaq, ondan güc alacaq, onun istiliyində öz yolunu tapacaq. Çünki insanın yaradılışında nur var — o nur yaşatmaq üçündür, birləşdirmək üçündür, sevmək üçündür.

Və hər gün doğan yeni Günəş bizə səssizcə, amma aydınlıqla deyir:
“Sən də bir işıq ol. Sən də isin, isidə bil!”

Müəllif hüquqları qorunur.
Pərvanə Salmanqızı.